Comme des soeurs mais des hommes (deze keer geen uitspraak van Iens)

Twee weken geleden hebben we onze stage verlos in Kigali afgerond. Het was niet altijd een even gemakkelijke stage maar we hebben toch met voldoening onze laatste week afgesloten. Allebei zitten we boven de 40 bevallingen en dat hebben we gevierd met een pizza op Afrikaanse wijze. Daarop volgden er enkele daagjes tussenuit. We bezochten Kibuye, een klein gezellig dorpje aan het Kivumeer. Daarna stond twee daagjes Butare, een stad in het zuiden op de agenda. We bezochten er het nationaal museum van Rwanda, voor de rest hebben we genoten van een lekker etentje en een ‘ongelofelijke’ reggae-night (lees: kwelende rastas en playbackende hiphoppers).

Ondertussen zijn we in Rukoma, een klein dorpje in het zuidoosten van Rwanda. Het was een heel gesleur om er te geraken: spierpijn, extra zitjes (in het veel te kleine busje) moeten betalen voor onze valiezen, die dan nog middenin de rit op de aarden weg terecht kwamen. We logeren bij zes zusters. Ze zijn hilarisch. We hebben samen al twee films bekeken, waaronder de Titanic. Dit weekend hebben we gekookt voor hen en als dank kregen we een demonstratie Rwandese dans, waar Ruth uitgebreid aan deelnam. Aangezien wij geen traditionelere dans konden bedenken dan de plopdans hebben we hun die maar aangeleerd…

We lopen stage in het lokale gezondheidscentrum. Het werk is helemaal anders dan in Kigali, veel kalmer. ‘s Morgens is er normaalgezien wat werk: maandag en woensdag zijn er prenatale consultaties, dinsdag en vrijdag vaccinaties en donderdag… ja donderdag … euh. Iedere dag zijn er ook consultaties voor jong en oud voor alle kwaaltjes en ziektes die je maar kunt bedenken. In de namiddag loopt het gezondheidscentrum leeg, we trekken ons dan terug op materniteit waar af en toe eens een vrouwtje langskomt. De vaccinaties vinden we top: de knoddige kindjes wegen aan een balans die ophangt en daarna een koor van wenende kindjes door de prikjes die we uitdelen (het is mooi om te zien hoe ze dan onmiddellijk getroost worden door de borst). De dokter komt één keer per week langs, gecompliceerde gevallen worden voor de rest getransfereerd naar het ziekenhuis 30 km verder.

Deze week staat er buiten het werk ook nog de Rusumo-watervallen en nogmaals pannenkoeken bakken op het programma.

Vele groetjes

                                                       

Iens en Ruth

Foto's van stage!

Morgen op weg voor onze laatste dag stage op het verloskwartier...
Enkele foto's (er volgen er nog...) zijn beschikbaar op http://www.mijnalbum.be/Album=NKX8KI77

It's not te doen...

Ondertussen een weekje verder...
Veel valt er over vorige week niet te zeggen... Het was zeer rustig op het verloskwartier, dat samen met de nodige dosis studenten... Een lichtelijke agressie jegens de andere studenten, totale frustratie wegens het ontbreken van werk en vooral oververmoeidheid van het NIETS doen leidden tot van die bevreemdende uitspraken als 'It's not the doen' (lees: Iens die moe is en Frans, Engels en Nederlands een beetje mixt...)
Maar dus, na vier dagen werken toch maar besloten weer op het nachtritme over te schakelen... (Hupla, bioritme in de war!!!).
Blij en hoopvol op een nacht vol werk en vrouwtjes... Moe, kapot, lichtelijk ziekjes en vooral wat teneergeslagen keerden we terug huiswaarts... De nacht begon op zich goed, voldoende vrouwtjes voor een acceptabel aantal studenten... Drie uur later, drie keizersnedes gebeurd, om uiteenlopende redenen... Foetaal lijden, stuitligging (doen ze hier eigenlijk sowieso keizersnede...) en verlengde arbeid. Op dat moment zie ik dat ze een vrouw binnenrijden in een rolstoel, ze leek mij maar half nog bij bewustzijn. Ze tillen die vrouw (achteraf krijgen we te horen dat zij pre-exlampsie, of zwangerschapsvergiftiging had) op een brancard en rijden richting Operatiekwartier... Het leek mij ernstig, maar niet... Kritiek...
Een halfuurtje later krijgen we te horen dat die vrouw overleden is. Ze had thuis gestuipt (op een zwangerschap van 22 weken). Op het OK deed ze nog een eclampsie-aanval. Net toen de dokter het nodige magnesiumsulfaat toediende deed ze er nog een, die haar fataal werd. Het kindje er nog uitgehaald, moeder en kind een halfuur gereanimeerd, het mocht niet baten... Als ik hier soms kijk naar hoe ze dingen soms relativeren (en dan bedoel ik vooral minder ernstige zaken, zoals bijvoorbeeld misselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes, die ze vooral ondegaan...) dan denk ik, amai, ze zijn hier sterk en wij zo... Neuten (op het met een plat woord te zeggen). Maar anderzijds... Een vrouw met pre-eclampsie of HELLP zou bij ons van nabij opgevolgd en geregeld worden, terwijl hier... Tja, het zet me aan het denken, meer kan ik er nu nog niet over zeggen.
Nadat het vrouwtje dat ik volgde ook nog een keizersnede werd (laten we zeggen dat ze iets te fel reageerde op het oxytocine-inuus dat ik bij haar geplaatst had), keerde de rust weer...
Hoewel...
Een andere studente wenkte mij, omdat ze niet gerust was op wat ze had vastgesteld bij haar toucher... Inderdaad, buiten dat de vrouw volledige ontsluitng had voelde ik ook dat daar geen hoofdje zat maar... Een elleboogje volgens haar, een hieltje volgens mij. Iens en de dokter bevestigden ons vermoeden, het kindje lag in stuit. In allerijl nog voor keizersnede proberen klaarmaken, bleek het kind zijn zinnen gezet te hebben op een vaginale partus, en zo geschiedde... Het kleine ventje kwam gezond en wel ter wereld...
Ja het was het nachtje wel, veel werk en veel gezweet...