Jepla, 1/3 is al voorbij gevlogen!

Dag vriendjes en vriendinnetjes!
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat Iens en ik jullie vaarwel zeiden en toch zitten we hier al op een 3e van onze tijd. Concreet wil dat zeggen dat onze eerste stage op het verloskwartier van het Muhima Hospital erop zit.
Wat is er ondertussen zoal gebeurd...?
Na onze trip naar Gisenyi wouden Iens en ik graag eens een bezoekje aan de cinema plegen. Wij dus op de 'taxi-moto' door Kigali naar "Planet Cinema and Club". Ja, die Club die was er, maar de Cinema... Die waren ze net, toevallig, precies op dat moment aan het renoveren... Geen sprake van een oeroude Hollywood-film, maar dus wel een gezellig drankje in de bijbehorende club. Uiteraard was dat niet het plan van de ober die ons al helemaal begon in te palmen en verhalen te vertellen... Tot zo ver ons rustig avondje uit...
De afgelopen week hebben we in feite niet zo veel gedaan... We waren van plan drie nachten te doen, maar dat bleek buiten het aantal studenten van hier gerekend te zijn. Onze eerste nacht stonden we in totaal met vijf... De tweede zelfs met zes en de derde met acht! OK, er zijn vaak wel veel vrouwen binnen en veel dingen te doen, maar zelfs niet genoeg voor zoveel studenten... We zijn twee keer dus vroeger naar huis gegaan en hebben in het weekend nachten gedaan.
Wat is er ondertussen zoal op stage gebeurd? Wel... De eerste nacht van deze week komen we toe en weigert de kraan enige dienst... Resultaat: geen handen kunnen wassen, en iets later op de avond... Geen 'alèzes' (grote blauwe doeken die gebruikt worden om de verlos/onderzoeksbedden af te dekken, damsteun te geven, de kindjes in op te vangen)... Hoe we het gedaan hebben, ik weet het niet, maar het ging...
Diezelfde avond viel de elektriciteit ook regelmatig uit! Zo heb ik ondermeer een bevalling bij het licht van gsm's moeten doen... Dat op zich, ging nog, maar om te zien of de placenta volledig was... Ik dacht het wel, ik hoop het toch althans...
Ondertussen hebben Iens en ik al verschillende keren zelfstandig gehecht en dat lukt ook steeds beter!
Iens werd onze tweede nacht ongeveer overmeesterd door een echte Rwandese mama, die al bij de eerste contractie ongeveer tegen het plafond hing (nog een geluk dat de dokter van wacht afzag van zijn plan om haar een Oxytocine-infuus te plaatsen). Het was echt een grappig zicht... Iens was juist begonnen met haar toucher toen die vrouw besliste dat ze van het bed moest springen... Iens zat daar nog met haar hand... Op een bepaald moment liep ze weg, de gang uit... Wij daarachter... Ook riep ze de hele tijd 'My friend, pray with me!', of 'He's killing me' of... 'I will never do it again'... Het was echt de moeite om te zien hoe een grote stevige Afrikaanse mama zich helemaal op Iens wierp.
Onze laatste nacht was anders ook de moeite... Zo heb ik twee bevallingen gedaan, van een 7e en zelfs eentje van een 8e kind (concreet: veel kan je niet doen, want dat kind glijdt er als het ware uit!)... Een andere bevalling was nog best wel verrassend... Aangezien de vrouw (eerste kindje) bij aankomst al volledige ontsluiting had en meeperste, haastte ik mij om alles klaar te hebben... We kijken hoe het hoofdje bleef staan (en dachten, tiens, dat ziet er raar uit...) en voila... Het hoofdje wordt geboren in Achterhoofd achter (of zoals ze ook zeggen 'een sterrenkijker').
Ziezo dat was het even, foto's van het ziekenhuis en kleine uitstapjes zijn er al, maar moeten (wanneer ik weer eens zeeën van tijd heb) nog op de website gezet worden...
Hou jullie goed!

Enkele anekdotes tussendoor!

Ik zit hier nu toch als het ware met mijn vingers te draaien tot de foto's die we willen tonen upgeloaded zijn, dus waarom vertel ik jullie niet wat sappige (ahum) anekdotes zoals...
Ruth die gisteren bijna van haar stokje ging tijdens een keizersnede (was het de hitte, was het de Lariam? wie zal het zeggen)
Iens die een vrouwtje (gravida 3) aan het masseren is, hoort dat dat zelfde vrouwtje stoelgang maakt, het doek dat over het vrouwtje gedrapeerd lag optilt en ziet dat dat kind daar tussen die benen ligt.
Ruth die na een halfuur durend dutje besluit een toiletbezoek te plegen en wanneer ze door de gang loopt hoort roepen, een vroedvrouw ziet lopen, gaat kijken en ziet dat in de arbeidskamer (met vier bedjes, annex emmer voor behoeftes en andere lichaamsvochten, elk met een of meerdere vrouwtjes in arbeid) een vrouw op handen en voeten zit te persen, twee vroedvrouwen erachter, in de aanslag met de 'verlosset' (twee kochers en twee scharen) en een propere doek, dat onder het toeziend en goedkeurend oog van de andere vrouwtjes in arbeid...
Ach ja, dat waren even enkele anekdotes...
Als je eens rekent... Het ziekenhuis waar we stage doen heeft zo'n 9000 bevallingen per jaar, dat is (ruw gerekend) zo'n 25 per dag... Met vijf vroedvrouwen/verpleegkundigen per shift... Dat zegt genoeg over de werkdruk van de vroedvrouwen denk ik dan...

uiteraard was dat de foute link, nu hopelijk de goeie: http://www.mijnalbum.be/Album=JVLRUAFZ
veel plezier ermee!

fotootjes

vrienden!
even een kort berichtje om te melden dat we een online fotoalbum hebben aangemaakt...
de link zou de volgende moeten zijn: http://www.mijnalbum.be/Foto-JHOGWPNX-D.jpg
Er staat nog niet veel op, maar dat komt, het duurt nogal lang, want internet werkt hier niet zo superrap...
lieve zoenen van mij!

Na twee weken...

Hallo allemaal,

We zijn ondertussen terug een week verder. Ons plan was om dit weekend een beetje te relaxen en uit te slapen aan het Kivumeer want we waren behoorlijk moe na twee weken nachten. Maar dat uitrusten is niet echt gelukt, ik voel me zelfs meer moe dan voor ons vertrek.

Maandagnacht was een hectische nacht, ik heb vijf bevallingen begeleid en Ruth was een beetje gefrustreerd dat ze ze allemaal misliep, maar tegen de ochtend had ze toch bij drie bevallingen kunnen helpen. De volgende dagen werd het als maar kalmer in het ziekenhuis, minder vrouwen, terug meer studenten. Een interessante conversatie met de vroedvrouwen was het resultaat; over hun visie op vrouwenbesnijdenis, trouwen, mannen,…

Alles op hun laten afkomen, dat is een beetje hun visie. Vaak weten we niet hoelang de vrouwen zwanger zijn, voor hen is het dan ook niet verschieten wanneer een baby’tje van minder dan 28 weken geboren wordt en sterft. Zo was ik ook mijn kluts kwijt toen ik na een bevalling nog een vruchtzak zag, een tweeling? En ja hoor, ik brak de vliezen en ik voelde nog twee kleine voetjes. Zo’n situatie is bijna ondenkbaar bij ons, maar maken het werken hier wel spannend.

Overdag slapen is niet van zelfsprekend, veel lawaai, een bioritme dat niet mee wil en niet te vergeten de Lariam. We steken alles op de Lariam: onze verschrikkelijk nachtmerries, ik doe de ene na de andere bevalling als een grote mislukkeling en lig ertussen bezweet wakker. Ruth is daarentegen klaarwakker en begint plots te roepen nadat ze begon te hallucineren.

Nu verder over dit weekend. We zijn goed vertrokken: snel en goedkoop. Eindelijk aangekomen bij een prachtig strandje klaar om een pootje te baden en ons boek te verslinden maar dat was buiten enkele kinderen gerekend. Ze achtervolgden ons en staarden ons aan als gorilla’s. Ze waren uit op ons gerief, daar ging ons zorgeloos namiddagje. Gelukkig hebben enkele jonge mannen ons onder hun hoede genomen. ‘s Avond waren we uitgenodigd bij een man die we eerder die dag hadden ontmoet. We keken er naar uit om een echte traditionele maaltijd te verorberen, maar de man had blijkbaar andere plannen met ons (ons geld), gelukkig had hij een aangename familie en hebben we het ons toch laten smaken. Zaterdag bezochten we een havendorpje, maar we vonden niet echt iets dat op een haven leek, 2 boten en enkele kanootjes. Maar we hebben we genoten van de hot springs (lees: een plasje warm water) en onze wandeling naar de vismarkt door de jungle die er niet was, wel vijf vissen gezien daar. In de namiddag opgetrokken met een Duitser en twee Afrikaanse voetballers, tussen de regen door zijn we samen gaan zwemmen. Na een avond van preken over morele waarden, vroeg gaan slapen in een overvolle dorm. Een hel: zeker voor Ruth die zeeziek werd van de persoon die onder haar lag. Heel de nacht is er lawaai geweest en vijf uur ‘s morgens stonden ze allemaal op en maakten iedereen wakker . Zondag, het plan was om naar Kibuye te gaan maar er was geen bus, misschien ging er nog een vertrekken rond de middag maar dat waren ze precies niet zeker dus besloten we maar terug te keren naar Kigali. Hier hebben we terug onze Duitse vriend ontmoet. Nu naar de cinema, althans dat is het plan... (wordt vervolgd)

Vele groetjes

Een teken van leven!

Ja, een eerste teken van leven uit Rwanda!
Amai, ik weet even niet goed waar te beginnen!
Na een lange vlucht (deel 1: Brussel-Ethiopië, deel 2: Ethiopië-Kigali) toch voet kunnen zetten op Rwandese bodem! Hadden we niet gedacht dat we problemen of moeilijkheden zouden hebben bij het oversteken van de grens viel dat nog mee... Iens haar bagage kwam niet meteen af en toen we dan toch alles hadden werd ze door de douane gevraagd een van haar valiezen te openen... De reden blijft tot op heden een vraagteken.
Het vervoer en inchecken in het logement is vlot gegaan. Ons kamertje in Centre National de Pastorale Saint-Paul is schattig en gezellig. We voelen ons hier allebei thuis... Het is zo'n halfuurtje wandelen naar het ziekenhuis, maar dat is dan wel een stuk bergop (ja, Rwanda heet niet voor niets het land van duizend heuvels)...
Maandag hebben we vooral de omgeving wat verkend, inkopen gedaan, een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht. Starten kon nog niet want... Kagame (de nieuwe en gedoodverfde presiden) legde zijn eed af en dat is een reden voor officiele feestdag... Het was dan ook doods op straat... Iedereen was naar de plechtigheid aan het luisteren of kijken.
Dinsdag eerste werkdag, direct de volle 10 uur er voor gaan. Allebei waren we wat verdwaasd en de dag verliep zeer hectisch. Er waren ook zo veel studenten dat we eigenlijk zelf niet veel konden doen, dus besloten we ook om meteen de volgende keer een nacht te doen. Enkele indrukken van de dienst... Arbeidskamer met vier kale bedjes met twee vrouwen per bed, kermend van de pijn en een emmer per bed voor de behoeftes en andere lichaamsvochten... De CTG-monitor, kapot 'but the technician will come and fix', ja technician gezien, maar monitor is nu foetsjie. Maar, zo leren we tenminste werken met de 'foetoscope'(ofte de Pinard) en onze handen. De bevallingskamer met twee bedjes (zonder beensteunen) naasteen, met een gordijntje tussen... Er zijn zo veel dingen die gebeuren (baby's die alleen op het kussen worden gelaten, manuele revisies, vroedvrouwen die erg autoritair optreden,...) waar ons hart even van stil staat... Maar daarnaast staat de euforie voor het kunnen leren en oefenen. Elk zijn we al vier bevallingen en andere vaardigheden (hechten, infuzen plaatsen, blaassondes plaatsen, vliezen breken, infiltreren,...) rijker. We hebben alletwee ook al eens bij een keizersnede mogen assisteren... De keizersnede waar ik bij was duurde wel ontzettend lang! Zo'n 2 uur en 50 minuten om exact te zijn. De vrouw (HIV-positief) had al eens een keizersnede gehad en daardoor zaten er ontzettend veel verklevingen op haar peritoneum. Na de geboorte van het kind bleef zij maar bloeden... Toen dat eindelijk gestopt was en het hechten van de buikspier juist afgerond was begon zij weer hevig te bloeden. Soit, alles weer open gedaan, uiteindelijk toch alles kunnen stoppen en alles weer toe. Het zweet liep me van het lijf...
Nu nemen we drie daagjes rust, het zal ons goed doen.
Lieve groeten,
Ruth (en Iens)
PS: foto's komen eraan, maar laptop-batterij begeeft het bijna!

Jaja, het is dan toch zo ver...

Nu net een paar uur geleden het verlossende (grappig als je dat in zijn context bekijkt), bericht...
Mijn lieve papa heeft de twee visums kunnen lospeuteren bij de Rwandese ambassade! Ongelooflijk wat een gedoe en heen en weer getelefoneer van Iens, Mevrouw De Grave, Mevrouw Dedeurwaerder, onze ouders, onze Rwandese contacten,.... Ja, we mogen binnen... Ja we mogen vertrekken... Ja we mogen beginnen pakken!!!!
Al de hele week rijgen de afscheidsdrinks -en etentjes zichzelf aaneen. Van mijn stage vlieg ik naar de winkel, naar huis, naar vrienden,... Ergens tussendoor wordt er verwacht dat ik mijn bagage maak...
Ik zal zaterdagavond naast Iens op het vliegtuig zitten en waarschijnlijk duizend-en-een dingen vergeten zijn, maar ach, het zij zo...
Na de ontmoeting met Mevrouw Dedeurwaerder en Mevrouw De Grave hebben Iens en ik meer dan ooit 'goesting' om er tegenaan te gaan. We kunnen dit!
Maar nu even die zak maken...