It's not te doen...

Ondertussen een weekje verder...
Veel valt er over vorige week niet te zeggen... Het was zeer rustig op het verloskwartier, dat samen met de nodige dosis studenten... Een lichtelijke agressie jegens de andere studenten, totale frustratie wegens het ontbreken van werk en vooral oververmoeidheid van het NIETS doen leidden tot van die bevreemdende uitspraken als 'It's not the doen' (lees: Iens die moe is en Frans, Engels en Nederlands een beetje mixt...)
Maar dus, na vier dagen werken toch maar besloten weer op het nachtritme over te schakelen... (Hupla, bioritme in de war!!!).
Blij en hoopvol op een nacht vol werk en vrouwtjes... Moe, kapot, lichtelijk ziekjes en vooral wat teneergeslagen keerden we terug huiswaarts... De nacht begon op zich goed, voldoende vrouwtjes voor een acceptabel aantal studenten... Drie uur later, drie keizersnedes gebeurd, om uiteenlopende redenen... Foetaal lijden, stuitligging (doen ze hier eigenlijk sowieso keizersnede...) en verlengde arbeid. Op dat moment zie ik dat ze een vrouw binnenrijden in een rolstoel, ze leek mij maar half nog bij bewustzijn. Ze tillen die vrouw (achteraf krijgen we te horen dat zij pre-exlampsie, of zwangerschapsvergiftiging had) op een brancard en rijden richting Operatiekwartier... Het leek mij ernstig, maar niet... Kritiek...
Een halfuurtje later krijgen we te horen dat die vrouw overleden is. Ze had thuis gestuipt (op een zwangerschap van 22 weken). Op het OK deed ze nog een eclampsie-aanval. Net toen de dokter het nodige magnesiumsulfaat toediende deed ze er nog een, die haar fataal werd. Het kindje er nog uitgehaald, moeder en kind een halfuur gereanimeerd, het mocht niet baten... Als ik hier soms kijk naar hoe ze dingen soms relativeren (en dan bedoel ik vooral minder ernstige zaken, zoals bijvoorbeeld misselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes, die ze vooral ondegaan...) dan denk ik, amai, ze zijn hier sterk en wij zo... Neuten (op het met een plat woord te zeggen). Maar anderzijds... Een vrouw met pre-eclampsie of HELLP zou bij ons van nabij opgevolgd en geregeld worden, terwijl hier... Tja, het zet me aan het denken, meer kan ik er nu nog niet over zeggen.
Nadat het vrouwtje dat ik volgde ook nog een keizersnede werd (laten we zeggen dat ze iets te fel reageerde op het oxytocine-inuus dat ik bij haar geplaatst had), keerde de rust weer...
Hoewel...
Een andere studente wenkte mij, omdat ze niet gerust was op wat ze had vastgesteld bij haar toucher... Inderdaad, buiten dat de vrouw volledige ontsluitng had voelde ik ook dat daar geen hoofdje zat maar... Een elleboogje volgens haar, een hieltje volgens mij. Iens en de dokter bevestigden ons vermoeden, het kindje lag in stuit. In allerijl nog voor keizersnede proberen klaarmaken, bleek het kind zijn zinnen gezet te hebben op een vaginale partus, en zo geschiedde... Het kleine ventje kwam gezond en wel ter wereld...
Ja het was het nachtje wel, veel werk en veel gezweet...