Vrienden!
Eindelijk een teken van leven van deze twee dames...
Het gaat hier goed, het gaat hier zelfs steeds beter...
De stage in het Centre de Sante van Rukoma Sake hebben we met pijn in het hart afgerond. We hebben ons daar echt goed gevoeld. We werden niet enkel met open armen ontvangen, maar het gevoel dat ze ons gaven (nodig zijn en ten oprechte apprecieren wat je doet), dat doet iets met een mens.
Rustig aan kabbelde de stage voort... Elk hebben we een tweetal bevallingen kunnen doen, veel prenatale consultaties. Gewapend met hand, meetlint en hoorbuis van Pinard ga je aan de slag. Na de manoeuvres van Leopold (positiebepaling van het kind) meet je fundushoogte en luister je naar de harttonen. Het leren voelen en luisteren is iets dat we letterlijk en figuurlijk in de vingers moesten krijgen, maar wat ons aardig lukt nu.
Met nog meer spijt in het hart hebben we van de zusters afscheid genomen. Een lievelieve bende zusters, hilarisch en bezorgd... We hebben verschillende keren in een deuk gelegen, samen gedanst, gezongen... Prachtige dames, stuk voor stuk.
Na Rukoma achter ons gelaten te hebben was het tijd voor twee dagen Akagerapark. Het park ligt aan de grens met Tanzania, dus wij vroeg uit de veren gisteren en met de 4x4 op pad. Samen met een andere studente die in Kigali stage loopt zijn we zo tot daar gesukkeld en met onze gids, Denise, hup, het park in. Het was echt... Fenomenaal... Nijlpaarden, giraffen op twee meter van de jeep, antilopes van verschillende soorten, olifanten in een gigantische kudde, zebra's... Prachtig. Gisteren zijn we daar ook blijven slapen, wat zeg ik...? Kamperen ja! Buiten het feit dat ik behoorlijk slecht geslapen heb (tjah, wat wil je, met leeuwen in het park...) toch ook weer fantastisch. Een kampeerterrein met zicht op een prachtig meer...
En nu... Terug in Kigali, laatste dagen kondigen zich aan... Tot gauw België en Rwanda, wees niet bang, ik ben nog niet weg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten