Een teken van leven!

Ja, een eerste teken van leven uit Rwanda!
Amai, ik weet even niet goed waar te beginnen!
Na een lange vlucht (deel 1: Brussel-Ethiopië, deel 2: Ethiopië-Kigali) toch voet kunnen zetten op Rwandese bodem! Hadden we niet gedacht dat we problemen of moeilijkheden zouden hebben bij het oversteken van de grens viel dat nog mee... Iens haar bagage kwam niet meteen af en toen we dan toch alles hadden werd ze door de douane gevraagd een van haar valiezen te openen... De reden blijft tot op heden een vraagteken.
Het vervoer en inchecken in het logement is vlot gegaan. Ons kamertje in Centre National de Pastorale Saint-Paul is schattig en gezellig. We voelen ons hier allebei thuis... Het is zo'n halfuurtje wandelen naar het ziekenhuis, maar dat is dan wel een stuk bergop (ja, Rwanda heet niet voor niets het land van duizend heuvels)...
Maandag hebben we vooral de omgeving wat verkend, inkopen gedaan, een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht. Starten kon nog niet want... Kagame (de nieuwe en gedoodverfde presiden) legde zijn eed af en dat is een reden voor officiele feestdag... Het was dan ook doods op straat... Iedereen was naar de plechtigheid aan het luisteren of kijken.
Dinsdag eerste werkdag, direct de volle 10 uur er voor gaan. Allebei waren we wat verdwaasd en de dag verliep zeer hectisch. Er waren ook zo veel studenten dat we eigenlijk zelf niet veel konden doen, dus besloten we ook om meteen de volgende keer een nacht te doen. Enkele indrukken van de dienst... Arbeidskamer met vier kale bedjes met twee vrouwen per bed, kermend van de pijn en een emmer per bed voor de behoeftes en andere lichaamsvochten... De CTG-monitor, kapot 'but the technician will come and fix', ja technician gezien, maar monitor is nu foetsjie. Maar, zo leren we tenminste werken met de 'foetoscope'(ofte de Pinard) en onze handen. De bevallingskamer met twee bedjes (zonder beensteunen) naasteen, met een gordijntje tussen... Er zijn zo veel dingen die gebeuren (baby's die alleen op het kussen worden gelaten, manuele revisies, vroedvrouwen die erg autoritair optreden,...) waar ons hart even van stil staat... Maar daarnaast staat de euforie voor het kunnen leren en oefenen. Elk zijn we al vier bevallingen en andere vaardigheden (hechten, infuzen plaatsen, blaassondes plaatsen, vliezen breken, infiltreren,...) rijker. We hebben alletwee ook al eens bij een keizersnede mogen assisteren... De keizersnede waar ik bij was duurde wel ontzettend lang! Zo'n 2 uur en 50 minuten om exact te zijn. De vrouw (HIV-positief) had al eens een keizersnede gehad en daardoor zaten er ontzettend veel verklevingen op haar peritoneum. Na de geboorte van het kind bleef zij maar bloeden... Toen dat eindelijk gestopt was en het hechten van de buikspier juist afgerond was begon zij weer hevig te bloeden. Soit, alles weer open gedaan, uiteindelijk toch alles kunnen stoppen en alles weer toe. Het zweet liep me van het lijf...
Nu nemen we drie daagjes rust, het zal ons goed doen.
Lieve groeten,
Ruth (en Iens)
PS: foto's komen eraan, maar laptop-batterij begeeft het bijna!